De wadpier heeft zich aangepast aan het waddengebied door in de bodem te leven. Zo ademt hij met kieuwen die aan de buitenkant van zijn lijf zitten. Er leven er soms wel meer dan vijftig pieren in een vierkante meter wadbodem. De biodiversiteit is niet heel hoog, de biomassaliteit wel.

In de bodem heeft hij weinig last van abiotische factoren als temperatuur en -zoutschommelingen. En minstens zo belangrijk, hier is de kans kleiner snel te worden gegeten. Hij graaft een diepe U-vormige buis de bodem in. Van onderaf eet de pier vervolgens kiezelwieren van de oppervlakte. Hij werkt met zijn uitstulpende mond, de proboscis, het zand naar binnen.

Het graafwerk van de wadpier is ook weer een biotische factor. Het voorziet de bodem van zuurstof, waardoor er andere dieren en micro-organismen kunnen leven.